Hikaye artık o kadar güzel gidiyor ki kitap okumayı bırakıp blog yazamıyorum. İlk başlarda kitabın sıkıcı olduğunu , birden fazla kez başladığımı söylemiştim. Ama şimdi gerçekten üzülüyorum. Keşke daha önce başlasaydım. Keşke bu duyguları daha önce yaşasaydım. Kitabı okurken bir an kendimle yüzleştim. Peki benim babam benimle ilgilenmediği için mi kendimi bu kadar serbest bırakmıştım ? Ya Zehra Hanım ne yapmıştı ? O daha da çok çalışmıştı ama ben bunu bir bahane olarak buluyordum.Ve ben de bundan sonra kendime örnek almıştım Zehra Hanım'ı. Baktım ki aile de olmadı o zaman derslerime , geleceğime çalışacaktım. Ailemde en iyi olamadıysam mesleğimde en iyisi olacaktım. Bundan sonra artık hep çalışacaktım.
Bunları yazmam bir an için neden ağlatmıştı ki ? Tüm yaşadıklarım gözümün önünde canlanmıştı. On beş yaşında bir kız çocuğu ne yaşamış olabilir ki ? Tüm bu soruları sesli bir şekilde kendime sorup susuyordum.Aslında susmuyordum , dışardan öyle görünüyordu. İçim hıçkıra hıçkıra bu soruları cevaplarken dışım sadece susup ağlıyordu. İçimdeki yangını başka nasıl söndürebilirim ki ?
Yine konudan tamamen uzaklaştım. Önceki bloglarımda olduğu gibi hikayenin konusuna giriyordum ve orada kendimi bulup içinde kayboluyordum. Hep aynı şey. Umarım diğer yazımda öyle olmaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder